Schrijver / blogger / dichter Heidi Koren geeft je maandelijks een update over haar ervaringen als yogi bij YogaNoord. Veel leesplezier!
juli 2019
De Waterval
Al maanden heb ik last van mijn onderrug. Ik ga twee, drie keer in de week naar de yoga maar hoe fijn mijn rug dat ook vindt, de dag erna begint ie weer opnieuw te zeuren. Het is een oude kwaal die doorgaans opspeelt als ik te veel hooi op mijn vork heb genomen. Maar ik heb niet te veel hooi op mijn vork genomen dit keer. Het gaat best goed met me eigenlijk. Of toch niet?
Uiteindelijk zoek ik een nieuwe therapeut. Een nieuwe omdat ik soms aan vervanging toe ben, bovendien is mijn oude van baan verandert. Soms heb ik ook even geen therapeut nodig, dat komt voor, gedurende jaren zelfs, maar altijd kom ik weer op een punt dat ik denk; ik moet naar een therapeut. Dan zoek ik er weer een.
Mijn nieuwe therapeut is een lichaamsgerichte therapeut. Dat woordje lichaamsgerichte leek me behoorlijk veel gedoe en als er één ding is waar ik niet warm voor loop, is het wel gedoe.
Als ik binnenkom, concludeert deze lichaamsgerichte therapeut al vrij snel dat ik waarschijnlijk veel gedoe veroorzaak in mijn leven. Dat heeft ze scherp gezien. Ik ben niet altijd gediend van dit soort scherpe analyses die mij in een tamelijk vervelend daglicht zetten, maar van haar kan ik het hebben. Ik denk dat dat komt omdat ze zelf overkomt als iemand met bijzonder weínig gedoe. Geen moeilijke toestanden, geen zweverige analyses die ik niet kan volgen, geen nauwe ruimtes waar ik alleen maar kan kijken naar een ikea-tafeltje waarop drie glazen water staan zodat ik mij voortdurend moet afvragen wie ik er nog meer wordt verwacht. In plaats daarvan ontvangt ze me in een soort gymzaal waar een judomat op de grond ligt. Ik mag vrij door de ruimte bewegen. Ze legt me kort en bondig uit hoe mijn hersenen werken en wat er bij die van mij waarschijnlijk gebeurt. Ik heb ze iets aangeleerd, die hersenen van mij. Ik heb ze aangeleerd wat ze moeten doen als de nood aan de man in. Ze zijn daar bijzonder goed in geworden. Dat verdient applaus. Als de nood aan de man is, ga ík sowieso overleven, zo veel is duidelijk. Ik ben namelijk bijzonder goed in: alle overbodige shit, zoals de liefde en ander gedoe, op de reservebank zetten, mijn vleugels om mijn kinderen slaan en hard werken. Dat is mooi te weten. Alleen er ís geen noodsituatie, all is clear verdomme. En hoe moet dat dan?
De lichaamsgerichte therapeute houdt mijn hand vast, ook als ik haar liever een mep wil verkopen. Vervolgens hangt ze me in de watervalhouding. Een yogahouding die ik van Cindy alleen maar ken als de staande vooroverbuiging. Volgens de lichaamsgerichte therapeute komt de pijn in mijn lage onderrug van de angst die ik daar heb vastgezet. Ik geloof haar onmiddellijk. Ik probeer al maanden met man en macht van de pijn af te komen en niks helpt. Ik probeer ook al maanden van de liefde af te komen en ook daar helpt niks. Volgens mijn cortex verkeren we in een noodsituatie en dus moet alle gedoe eruit, moeten de vleugels om de kinderen geslagen worden en moet ik aan het werk. Maar mijn lief ís helemaal geen gedoe, hij is vooral lief. Mijn kinderen zijn inmiddels tamelijk in de buurt van volwassenheid en vinden mijn vleugels een beetje goor en mijn boek is af en daarmee zou ik het werk best even kunnen neerleggen.
Ik moet in de watervalhouding zodat alle nood via mijn ruggengraat de ondergrond in kan stromen. All is clear. Cindy weet hoe dat moet. Ik ga naar de les. Doei.