Schrijver / blogger / dichter Heidi Koren geeft je maandelijks een update over haar ervaringen als yogi bij YogaNoord. Veel leesplezier!
November 2021
Diagnose
Dit jaar besloten mijn beide kinderen zich te laten testen op AD(H)D. Als ouder werd ik door de desbetreffende behandelaar gevraagd om vragenlijsten vol met vragen over hoe mijn kind was toen het nog klein was, in te vullen. Dat deed ik braaf. Ook mocht ik een aantal keer aanwezig zijn bij de gesprekken.
Toen mijn dochter en ik voor de derde keer enigszins verhit de kamer van de psychologe binnenvielen, zij roepend: sorry te laat verkeerde afslag, en ik: he gatsie ben m’n agenda vergeten! kon ik het rustige glimlachje van de diagnosticerend psychologe niet missen.
Terwijl mijn dochter in het uur dat volgde alle vragen volmondig met ja beantwoordde, begon het mij langzaam te dagen. Het was duidelijk van wie ze het hadden.
Ik heb van mijzelf vanalles wel gedacht de afgelopen zesenveertig jaar, regelmatig ook of er iets mis was met mijn bovenkamer die zo goed als nooit tot stilstand komt. Nog nooit dacht ik aan AD(H)D. Misschien lag het gewoon iets te veel voor de hand.
Eerlijk gezegd maakt het me ook niet zo gek veel uit hoe het heet wat ik heb en of ik het heb of dat het een definitie betreft van het type mens dat ik ben: een beetje druk in de kop. Nog blijer ben ik met het feit dat de diagnose vroeger níet is gesteld. Dat laatste zal niet gelden voor iedereen en ik wil duidelijk maken dat ik dat respecteer en begrijp.
Maar een druk koppie hebben, maakte voor mij dat ik altijd vanalles tegelijk kon doen, daar met regelmaat van het ene moment op het volgende to-taal in blokkeerde om vervolgens weer tot niets te komen. Naarmate ik ouder werd, werd de noodzaak groter op zoek te gaan naar wat ik nodig had. Yoga dus, dát hadden ze me wel wat eerder mogen vertellen.
Ooit vertelde een haptomietherapeute mij dat als je volledig geaard was terwijl je achter het stuur van de auto zat, dat je bij wijze van spreken één werd met de auto. Op die manier kon je dus feilloos aanvoelen waar de randjes van de auto zaten en zou je nooit langs een muurtje schuren.
Het is een uitleg geweest die ze me gaf terwijl ze me leerde aarden en mij iedere week opnieuw bij wijze van spreken eerst van het plafond moest pellen voor ik ook maar in de buurt kwam van de aarde. Nadat ik het voor het eerst had ervaren, wist ik voor de rest van mijn leven waar ik moest zijn om mijzelf tot stilstand te krijgen. Het zit ergens tussen mijn heupen en mijn staartbotje vermoed ik, dat plekje dat ik (harder dan mijn voeten) nodig heb om te aarden.
Ik ga graag iedere week naar de les, maar eerlijk gezegd is dat vooral om mijzelf eraan te herinneren dat yoga een dágelijks onderdeel dient te zijn van mijn leven. Daarnaast hoop ik er, tegen alle yoga wetten in, ook nog een beetje soepeltjes en jong van te blijven. Dat lukt en dat is heerlijk. Maar de werkelijke les hoef je maar één keer te ervaren denk ik, om vervolgens in staat te zijn hem op zoeken als het nodig is. Ik doe aan yoga wanneer ik wandel en bewust mijn telefoon thuis laat, als ik de midden in de winter de koude Nevelgeul in loop, als ik naar de stad fiets zonder oortjes in, als ik in de trein zit zonder te werken én als ik autorijd en alle randjes van het blik voel.