Schrijver / blogger / dichter Heidi Koren geeft je maandelijks een update over haar ervaringen als yogi bij YogaNoord. Veel leesplezier!
maart 2019
Mijn hoofd stil
Voor ik ooit met yoga begon, wat inmiddels meer dan tien jaar geleden is, had ik de illusie dat ik door yoga te gaan beoefenen mijn hoofd stil zou krijgen. Het is niet bepaald een kwaliteit van mijn hoofd; stil zijn. Ik weet niet hoe het zit met andere hoofden, maar míjn hoofd zit doorgaans vol. Vol met ideeën, overpeinzingen, associaties, bruggetjes, dromen. En van al die zaken bouwt mijn hoofd daar de godganse dag allerlei constructies van. Gewoon tussen de bedrijven door, best knap eigenlijk. Het houdt alleen nooit op, niet tijdens mijn werk, niet tijdens de wandeling en al snel nadat ik was gestart met yoga ontdekte ik; dus ook niet tijdens de yoga.
Ik begon met Yin Yoga, een hele rustige vorm waarbij je lang in een bepaalde houding blijft, zo lang dat mijn hoofd in iedere houding een hoofdstuk kon schrijven. Dat werkte niet voor me.
Omdat ik een broertje dood heb aan sporten in een sportschool, ging ik door met Poweryoga, twee vliegen in een klap. En dat was waar. De ene vlieg was: dat ik het heel fijn vond, de tweede vlieg was dat ik gesport had. Dat mijn hoofd niet stil kwam te staan, had ik inmiddels geaccepteerd.
Twee jaar geleden kwam ik bij Cindy. Ik woonde nog niet zo lang in de buurt en vroeg me af waar ik terecht kon toen de flyer van YogaNoord in de bus werd gestopt. Hopsakee.
Maar ook hier geldt: waar anderen het wellicht lukt om alleen maar Cindy’s stem te horen en op te gaan in een totaal gevoel van stilte in de bovenkamer, maak ik boodschappenlijstjes, ontdek een metafoor, schrijf alvast een lief appja dat ik na de les aan mijn lief wil sturen en herinner me dat ik de huur nog moet betalen. Ik ben inmiddels gewend aan een hoofd dat niet goed van ophouden weet en ben me er niet meer altijd van bewust dat het zo hard werkt. Acceptatie heet dat, en dat is de helft van de pijn. Het heeft ook veel voordelen, een hoofd wat niet stil komt. Ik kan namelijk veel bedenken. Niet ongeregeld hol ik na de les naar huis om snel een stukje te tikken dat ik tijdens de eindontspanning heb bedacht.
Vorige week begon Cindy met iets nieuws: De eerste twee rondjes zonnegroet deden we uiterst traag. Ik weet niet wát het was. Misschien was mijn lijf zo verbaast dat er kortsluiting ontstond. Misschien was het de concentratie, de focus, maar ineens was het stil in de bovenkamer. Ik merkte het pas toen ik lag uit te hijgen op mijn matje. Het is stil daarboven, dacht ik, en daarmee was het natuurlijk gedaan met de rust, maar dat was niet erg. Het was toch even stil geweest.