Schrijver / blogger / dichter Heidi Koren geeft je maandelijks een update over haar ervaringen als yogi bij YogaNoord. Veel leesplezier!
April 2019
Pijn
Ja, dat is een slijmbeursontsteking, zegt de huisarts terwijl ze mijn arm in een tamelijk pijnlijke hoek buigt en ondertussen mijn verwrongen gezicht bestudeert. Hoe kom je daaraan? Ik durf het bijna niet te zeggen. Yoga is bedoeld om te ontspannen. Iedereen gaat erheen om lekker zen te worden, naar je lichaam te leren luisteren, níet om de beste te zijn natuurlijk. Ik wel.
Yoga, zeg ik, we hebben een nieuwe oefening, probeer ik nog in mijn verdediging, maar ik hoor zelf ook wel hoe belachelijk dat klinkt.
Voelde je niet dat het mis ging? vraagt de dokter nog. Ze is oprecht geïnteresseerd. Ik haal mijn schouders op. Tuurlijk wel. Die plank, dat was de boosdoener. Die plank waarvan ik zo graag wilde dat ie káársrecht werd. Ik voelde heus wel dat het een beetje zeer deed. Maar ik zit nog steeds een beetje vast in het patroon dat alles dat niet een beetje zeer doet, niet echt telt. Het was ook jarenlang mijn filosofie over de liefde: als het geen pijn oplevert, zal het wel geen echte liefde zijn. Daarvan kom ik inmiddels terug. Met mijn nieuwe liefde ben ik voornamelijk blij. Ik hoef (vrijwel) nooit te janken. Ook raak ik niet in paniek als er geen kus onder een app staat. Ik word niet onzeker, sla niet op de vlucht, en functioneer wonderwel, óók als hij niet in de buurt is. Dus ik was al aan het begrijpen dat het tijd werd die stelling los te laten. Helaas net een beetje te laat voor mijn schouder. Die moet het nog even betreuren.
Ik hoef Cindy niets te vertellen. Ze heeft al eerder gezien dan ik dat mijn schouder zeer doet. Als ik de yogaruimte binnenkom, neemt ze me meteen apart.
We gaan het even anders doen, Heidi, spreekt ze me kordaat toe. Zij heeft het begrepen. Mensen zoals ik moeten zo nu en dan kordaat worden toegesproken. Pijn alleen is niet voldoende, van pijn ga ik alleen maar harder werken. Cindy begrijpt dat. Ze doet een aantal oefeningen voor. Hoe ze horen en vervolgens hoe ík ze vanaf nu moet doen, zodat ik mijn schouder ontzie.
Kijk, legt ze uit, normaal planken we zo, en ze vouwt zichzelf met het grootste gemak even dubbel – hopla armpje kaarsrecht omhoog – maar jij doet vanaf nu even zó.
Het ziet er een beetje kinderachtig uit.
En als wij dít doen, zegt ze terwijl ze haar hoofd even omstekop tussen haar armen doorsteekt om me aan te kunnen kijken, ga jij even in kindhouding. Ik knik braaf. Ze heeft gelijk. Natuurlijk heeft ze gelijk dat snap ik heus wel. Maar de kindhouding? Is dat niet voor watjes? Nee, dat heet luisteren naar je lichaam, het met liefde en aandacht behandelen en niet over je grenzen gaan.
Ik ben niet de enige die dat moeilijk vind, dat troost me. Na de les wordt er gemopperd over mannen die niet uit zichzelf begrijpen dat de afwas dient te worden gedaan, dat er moet worden gekookt, dat er zo nu en dan een doekje over de plee moet. Veel vrouwen vragen niet graag en geven nog minder graag toe dat iets te veel is. Ze zwoegen liever. Als het even kan, zwoegen we lekker over onze eigen grenzen heen, totdat het pijn doet en nóg verder.
Ik ga daar eens mee ophouden. In de kindhouding denk ik, ga ik lekker een beetje aan mijn nieuwe liefde denken.