Schrijver / blogger / dichter Heidi Koren geeft je maandelijks een update over haar ervaringen als yogi bij YogaNoord. Veel leesplezier!
Februari 2022
Rustig aan
Ik staarde verbijsterd naar de twee roze streepjes op het plastic ding op de keukentafel. Mijn dochter had een klein hoestje. De auto stond ingepakt voor de deur geparkeerd. We zouden een week naar een huis in Zeeland gaan om tot rust te komen door oesters te rapen en die met liters witte wijn weg te spoelen. Oja, en bewegen. Yogamatje mee en iedere dag een flinke strandwandeling. Maar dat ging dus niet door.
De dikke C had ons te grazen weten te nemen, en hoe! Waar de dochter na twee dagen weer vrolijk door het huis huppelde en na een week fluitend naar school kon, werden het voor ons twaalf dagen quarantaine. Twaalf dagen waarin we Netflix leeg trokken en ons om beurten of gelijktijdig van bed naar bank verplaatsten. Tussendoor sleepten de honden ons drie keer per dag een rondje door het park.
Vierentwintig uur klachtenvrij kwam op dag dertien. Van pure opluchting maakte ik een uitje naar de AH, maar stond na een half uurtje al weer uitgeput voor de deur. Het gaat goed, hoorde ik mijzelf tegen de buurman roepen, maar toen ik me realiseerde hoe hijgend die zin eruit kwam, wist ik dat er werk aan de winkel was.
Gelukkig mocht ik deze week weer voor het eerst naar de studio. Ik vertrok op tijd en op de fiets. Een kwartier voor aanvang stond ik al bij de deur. Cindy kwam lachend aan. Eigenlijk heeft zij ook een soort quarantaine achter de rug door al die weken in haar eentje voor de camera les te geven. Ze heeft er duidelijk weer zin in.
Ik blijk niet de enige die nog worstelt met de effecten van het virus. In het groepje van zeven vrouwen, zijn we met drie. Naast mijn sterk verminderde uithoudingsvermogen heeft ook mijn souplesse een opdonder gekregen. Mijn rug voelt als een houten plank. Mijn schouders en nek zitten eraan vast gemonteerd. Ik ben bang dat ik iets breek als ik te veel beweeg, zo stroef is het. Cindy lijkt rekening te houden met de coronakneusjes in de les, want ze focust op trage bewegingen, op rekoefeningen die we iets langer dan normaal moeten vasthouden. Ze laat ons lang hangen in de hond en jaagt ons niet twee maal vier rondjes door de zonnegroetjes maar zegt al bij het tweede rondje; en de laatste. Na de les lijk ik dieper te kunnen doorademen en voel ik weer hoe mijn ruggengraat van mijn kruin tot mijn staartje loopt, hoe ik twee armen heb die kunnen bewegen bij de schouders en twee benen die samenkomen in een kern. Dat ikzelf woon in die kern. Ik ben weer meer mens. Dat is winst. Ik nam me voor meteen twee keer in de week te gaan, zodat ik snel weer de oude ben, maar op donderdag maakt mijn dochter me om kwart voor negen wakker. De avond ervoor ben ik voor elven in slaap gevallen wat betekent dat ik tien uur heb geslapen. Terwijl ik naar de blauwe lucht tuur, bedenk ik me dat ik dit keer misschien eens níet moet proberen om zo snel mogelijk weer de oude te zijn, maar rustig aan herstellen, goed luisteren naar mijn lijf, niet over mijn grenzen gaan en erop vertrouwen dat het weer goed komt. Dat is ook yoga.