Schrijver / blogger / dichter Heidi Koren geeft je maandelijks een update over haar ervaringen als yogi bij YogaNoord. Veel leesplezier!
Juli 2021
Van kop tot teen
De gedachte die me regelmatig helpt als ik dreig te verzuipen in mijn eigen leven, is: het is slechts deze 175 centimeter waar ik mij druk om hóef te maken, dat is alles.
Ik kan me niet meer goed herinneren waar die gedachte vandaan kwam of wanneer hij voor het eerst in mijn hoofd zat. Misschien was het ook wel niet zozeer een gedáchte als meer een gevóel. Soms vind ik het leven veel, dan grijpen wereldse zaken me zwaarder aan dan goed voor me is, dan wil ik meer uit de dag halen dan erin past, dan zou ik de dingen beter willen kunnen dan me lukt.
Het was tijdens een yogaoefening, dat weet ik wel, dat ik het voor het eerst voelde. Ik werd ineens overvallen door een totaal besef van mijn hele zijn, mijn honderdvijfenzeventig centimeters die ik behels van kop tot teen. Ik ervaarde mijn hoofd als een vastzittend onderdeel van de rest van mijn lijf. Vast aan mijn nek, mijn nek aan mijn schouders. Mijn ruggengraat als stevige eik middenin dat lijf. Mijn voeten op de grond. Alles zat aan elkaar vast en dat is knap handig.
Je denkt dat ik een grapje maak misschien maar niets is minder waar. We zijn geboren aan één stuk, in één lijf, maar ik ken het gevoel dat mijn hoofd een los zwevend element is beter dan het gevoel dat mijn lijf uit één stuk bestaat. Gek he?
Sinds ik voor het eerst dat hele gevoel had, kan ik het opzoeken wanneer ik maar wil. Voor mij is het de essentie van yoga. Het kan altijd, al sta ik midden in de regen op de bus te wachten. Ik concentreer mij even op mijn kruin en op wat verschillende plekken op mijn lijf. Ik adem diep in en uit. Stel me voor hoe die ademstroom door dat hele lijf heen gaat en probeer alle uitersten te voelen. Dit ben ik, zeg ik dan tegen mijzelf, alleen maar dit, deze honderdvijfenzeventig centimeter en dat is alles.
Het stelt me zo gerust me te realiseren dat ik alle onderdelen bij elkaar heb, ondanks het feit dat dat soms níet zo voelt. Toegegeven: ik ben dagelijks drie keer mijn sleutels kwijt, ik heb geen idee waar mijn agenda slingert en ontdek vaker dan eens per week dat ik ergens naartoe onderweg ben maar mijn bestemming halverwege ben vergeten. Maar als ik de moete neem mijn eigen lichaam even bewust af te gaan kom ik altijd tot de conclusie dat ik alles heb, dat ik niets ben verloren, dat ik niets ben vergeten. Het is alleen dit waarvoor ik moet zorgen, al het andere kan morgen ook.
In de lockdownmaanden heb ik de yoga gemist, de lessen bedoel ik dan. Ik heb de lessen nodig om soepel en sterk te blijven want zonder de lessen doe ik de oefeningen niet. Maar om ín mijn eigen lijf aanwezig te zijn heb ik alleen maar nodig dat ik dat één keer heb kunnen ervaren. Sindsdien kan ik het opzoeken waar ik maar wil, als ik het maar niet vergeet.